Karin Elema

Ooit dagdroomde ik van een bestaan als kunstenaar. De verandermachine stond bovenaan de lijst van te maken werken. Je ging er doorheen en maakte allerlei moois mee. Licht en donker wisselden elkaar aangenaam af. Mysterieuze uitsteeksels masseerden je lijf en leden, plotselinge warmte deed je ontspannen en de geur van vers gemaaid gras of cederhout streelde je neus. Zachte klanken trokken je aandacht en deden je verder alles vergeten. Als je eruit kwam, was je veranderd. Relaxter, een beter mens zelfs? Helaas kwam het er niet van het ding te bouwen.
Inmiddels heb ik -als architect- veel onderzocht over wat een ruimte met je doet, waar je blij van wordt, hoe je omgeving een spel met je aandacht speelt, hoe je binnen van ‘buiten’ kunt genieten… Allemaal vanuit het verlangen om een ‘plek om te zijn’ te maken, die uitnodigt om met aandacht aanwezig te zijn. Want dat is hoe je levensadem kunt ervaren. Ik maak nog steeds geen verandermachines, wel af en toe een kunstwerk. Sommige zijn een sculptuur die je omgeeft. Een samenspel van zintuiglijke indrukken richt je aandacht op het hier en nu. In andere werken probeer ik verwondering te wekken met lichtval. Tenslotte maak ik werken die een plek in het landschap versterken.