Margriet Buijsman

(Aan)geraakt worden

Troost, Pinksteren en de Nieuw Jeruzalem Kerk.

Tja, hoe beeld dat je uit. Waar begin je. Welke kleuren, wat voor symbolen!

We zijn een aantal keren in de kerkzaal geweest en ook het kerkgebouw hebben we verkend.
Omdat we op diverse tijden in de kerk waren konden we heel goed de sfeer ervaren, opmerken wat de werking van het licht is en dat het iets met je werk doet. Ook de plek waar het komt kan bepalend zijn. Niet alleen de ruimte verkennend maar ook in gesprek gaan met elkaar als kunstenaars en luisteren naar Henk, die, als predikant, zijn gedachten, zijn beelden over Pinksteren met ons deelde.
Met al deze inspirerende ingrediënten ben ik aan de slag gegaan.

Als eerste heb ik veel losse woorden en associaties opgeschreven die spontaan bij me opkwamen.
Kan er iets in een mens wakker gemaakt worden, iets wat onzichtbaar is maar wel voelbaar?
In de ander, een mede-mens die je ergens doorheen trekt, die je ziet, die iets zegt , je aanraakt of troost.  
Is het de inspiratie, die als een windvlaag, als een ademtocht je aanraakt en je in beweging zet. Om te gaan schilderen, te gaan kleien, fotograferen, met glas werken, te dichten of een lied te schrijven.

Inspiratie kwam ook uit het boek Vertroostingen van Dirk de Wachter en woorden die ik las van Huub Oosterhuis. Hij schrijft over de heilige geest, dat het iets is in mensen. Iets? Een kracht, een inzicht, een intuïtie die ons ontvankelijk maakt; een tegenkracht, tegen alles wat hard, koud en versteend is. God in mensen. Hij noemt het Scheppingskracht!

Om te beginnen zie je links op het doek dat het nog donker is, de nacht, maar ook ruimte voor dromen en aan de rechterkant een nieuwe dag, zonlicht, warmte.

Het lied River of Dreams van Billy Joel is onderdeel van mijn schilderij geworden (hebben we gezongen bij het muziekproject Thank you for the music) Ik ontdekte raakvlakken bij het thema troost. Het lied gaat over een soort reis naar een hoopvolle plaats. De beelden die in het lied gebruikt worden sporen je aan om opzoek te gaan naar iets wat je verloren bent, dat heilige in je. Maar dat gaat niet zomaar. Dat gaat met vallen en opstaan. Dat heb ik verder uitgewerkt.

Je ziet in het midden van mijn schilderij een mensfiguur met open handen geschilderd. (Verwondering, vragend, knielend, biddend, mediterend, in stilte….)
Als je wat langer kijkt zie je ook een kind met een soort van nieuwgierige blik staande achter het mensfiguur. Symbolisch voor de onbevangenheid, nog zo dicht bij de bron. Herinner jij je dromen nog. Dit beeld kán troostrijk zijn en een glimlach op je gezicht toveren.

De (vrouw)figuren in het water. Water symboliseert leven, gevoel, stroming.
Je hoopt dat er iemand is die met ze meekijkt, meedenkt, of op een onverwacht moment hulp aanbiedt. Ze ergens doorheen trekt.
Zodat je weer ontvankelijk wordt en dat je ahw niet langer blind bent ,maar met een open-blik het leven met obstakels (weer) aankunt.

Als beweging voor het leven heb ik vogels geschilderd. Vrijuit mogen leven!
Beweging van een vogel, net als bij een windvlaag of een warm briesje: je voelt het wel maar je ziet het niet. De grote vogel links zij verbeeldt voor mij de heilige Geest, als ‘boodschapper van’ brengt ze iets. Maar ook een beeld van je ziel.
Rechtsonder zie je twee vogels omhoogvliegend en los komend van de aarde.
Geef ze jouw gedachten maar mee om anderen ‘iets’ te brengen.

Tijdens het schilderen voelde ik dat pilaren in een kerkgebouw symbolisch gezien  kunnen worden als ‘steunpilaren’ zowel letterlijk als figuurlijk. Tot slot, is het voor mij heel belangrijk dat je ervaart dat je zowel IN als BUITEN de kerk een ‘troostpilaar’ kunt zijn. Troost kan ook de lichtstraal zijn die door het kerkraam net op jouw gezicht valt maar ook een gesprek, ontmoeting in een supermarkt.

En zo is  Aan-Geraakt-Worden de titel van mijn schilderij geworden.